Γαστρικές παρακάμψεις σε πειραματικό μοντέλο: επίδραση στο σωματικό βάρος και στον μεταβολισμό του σακχάρου
Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 παρουσιάζουν ομαλοποίηση των επιπέδων γλυκόζης ορού σε πολύ βραχύ διάστημα μετά από βαριατρική επέμβαση, και προτού σημειωθεί αξιόλογη απώλεια βάρους. Υπάρχει περιορισμένη βιβλιογραφία στο νέο αυτό πεδίο της μεταβολικής χειρουργικής, με τα περισσότερα πειράματα να αφορούν σε μικρά ζωικά πρότυπα. Με όσα γνωρίζουμε, η παρούσα εργασία είναι η πρώτη που μελετά την επίδραση της γαστρικής παράκαμψης στα μεγαλύτερα διαβητικά (από χορήγηση στρεπτοζοτοκίνης) μοντέλα χοίρων.Τιτλοποιημένες δόσεις στρεπτοζοτοκίνης (STZ) χρησιμοποιήθηκαν για την πρόκληση διαβήτου σε χοίρους. Η χειρουργική τεχνική προσαρμόστηκε ώστε να αποφευχθεί οποιοδήποτε περιοριστικό στοιχείο. Δημιουργήθηκαν τρεις ομάδες: δωδεκαδακτυλονηστιδικής παράκαμψης (DJB, n=4), γαστροειλεϊκής παράκαμψης (GIC, n=3) και μια ομάδα ελέγχου (n=5). Καταγράφησαν προεγχειρητικές και μετεγχειρητικές καμπύλες με ενδοφλέβια δοκιμασία ανοχής γλυκόζης, καθώς και μεταβολές του σωματικού βάρους. Ο διαβήτης προκλήθηκε επιτυχώς με τη χρήση STZ. Τα πρότυπα της ομάδας ελέγχου παρέμειναν διαβητικά για 3 εβδομάδες μετά την εικονική επέμβαση. Σημειώθηκε ομαλοποίηση των επιπέδων γλυκόζης στις εγχειρητικές ομάδες μετεγχειρητικά κατά την παρακολούθηση για 3 εβδομάδες, χωρίς αξιόλογες μεταβολές του σωματικού βάρους. Η δωδεκαδακτυλονηστιδική ομάδα σημείωσε σημαντικότερη βελτίωση της γλυκαιμίας.Η STZ αποτελεί αποτελεσματική αλλά πολύ τοξική μέθοδο έκλυσης σταθερού διαβήτη στο ευαίσθητο πρότυπου του χοίρου. Η δωδεκαδακτυλονηστιδική παράκαμψη, αν και λιγότερο τραυματική, φαίνεται να έχει καλύτερη αντιδιαβητική επίδραση από την γαστροειλεϊκή παράκαμψη.