Στην κλασσική χειρουργική, πραγματοποιείται τομή στην κοιλιά, συνήθως μεγάλου μήκους, ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος για να μπορέσει να εργαστεί ο χειρουργός, δηλαδή να βλέπει ικανοποιητικά στο εσωτερικό της κοιλιάς και στην περιοχή ενδιαφέροντος, να μπορεί να βάλει τα χέρια του και τα εργαλεία του εκεί και να αισθάνεται απόλυτα ασφαλής με το αποτέλεσμα. Η ανοικτή χειρουργική αποτελεί απαραίτητο αρχικό βήμα εκπαίδευσης για τον ειδικευόμενο χειρουργό που μαθαίνει χειρουργική ανατομία και αρχές χειρουργικής, ενώ παραμένει ακόμα η μόνη τεχνική προσπέλασης και αντιμετώπισης για συγκεκριμένα προβλήματα όπως στην επείγουσα αντιμετώπιση πολυτραυματία με ενδοκοιλιακή αιμορραγία και σε επείγουσες αγγειοχειρουργικές επεμβάσεις (ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής). Ωστόσο δεν πρέπει να θεωρείται πλέον "πανάκεια" για κάθε χειρουργικό πρόβλημα, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη τα άριστα και τεκμηριωμένα με μελέτες αποτελέσματα της λαπαροσκοπικής χειρουργικής και τα τελευταία χρόνια και της ρομποτικής (ελάχιστα τραυματική χειρουργική), οι οποίες μειώνουν τις επιπλοκές και τη νοσηρότητα που σχετίζονται με την ανοικτή χειρουργική. Πολλές ελάχιστα τραυματικές επεμβάσεις θεωρούνται σημερα επεμβάσεις εκλογής (ή gold standards) και πολλοί χειρουργοί υποστηρίζουν ότι αυτές δεν θα πρέπει να προσεγγίζονται αρχικά με ανοικτή τεχνική. Αυτό ισχύει για επεμβάσεις όπως η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, η λαπαροσκοπική αποκατάσταση διαφραγματοκήλης, η λαπαροσκοπική σκωληκοειδεκτομή στη γενική χειρουργική και η ρομποτική ριζική προστατεκτομή στην ουρολογία. Ωστόσο, η "πιο σωστή τεχνική" είναι αυτή που ο κάθε χειρουργός γνωρίζει καλύτερα και θα την εφαρμόσει με αποτελεσματικότητα και ασφάλεια στον ασθενή του. Η διαρκής εκπαίδευση του χειρουργού είναι τελικά ο μόνος παράγοντας που θα καθορίσει εάν αυτός ξέρει να χρησιμοποιεί τις νέες τεχνικές ή απλώς παραμένει προσκολλημένος στις παλαιότερες.